De vraag stellen is hem beantwoorden.
Het experiment ‘jeu de boules spelen met een visuele beperking’ is meer dan geslaagd. Natuurlijk het behoeft allerlei aanpassingen. Maar het sociaal verbindend vermogen van mensen is toch bijzonder groot. Waar je normaal gesproken nogal wat afstandelijkheid in onze maatschappij tegenkomt ontstaat bij zo ’n experiment eigenlijk het tegenover gestelde.
Is het in beginsel vooral eerst aftasten hoe het spel in zijn meest eenvoudige vorm werkt. Al snel worden er allerlei variaties bedacht. Dus in beperkingen wordt er niet meer gedacht, meer in mogelijkheden met beperkingen.
Bij petanque of te wel jeu de boules is het de bedoeling om de metalen ballen zo dicht mogelijk bij een klein houten balletje genaamd de but te werpen. De werptechniek is onderhands en kan variëren: rollen, halfhoog, hoog. De startafstand van de cirkel van waaruit de spelers werpen tot de but mag variëren van 6 tot 10 meter.
Kleur is best belangrijk overigens. We ervaren dat een gele but voor de visueel beperkte mens beter te onderscheiden is dan een rode. Alleen pratend de richting aangeven is onvoldoende. Dus klappend bij de but wordt het fenomeen geluid aan een onderzoek onderworpen. Dat werkt al stukken beter met iedere keer een corrigerend praatje na de worp. Zo wordt het richtinggevoel van de werper steeds meer aangescherpt. Hoewel er wel veel concentratievermogen ingezet moet worden.
Gemak dient de mens en de onderzoekende geest kijkt vooruit. Van piepende buts tot rinkelende ballen, alles komt langs om het spel aantrekkelijker te maken voor mensen met een beperking. Want het richtinggevoel is een behoorlijk obstakel net als de eigen positie in de ruimte.
Erg grappig want betrek mensen bij een probleem en er wordt voortvarend naar een oplossing gezocht. Vooral omdat we eerder op de middag nogal wat klachten over de inrichting van de openbare ruimte hebben besproken. Men voelt zich niet gehoord, niet serieus genomen en heel vaak tekortgedaan. Toegankelijkheid is allesbehalve vanzelfsprekend voor de beperkte mens en soms staan bepaalde oplossingen elkaar zelfs in de weg. Een rolstoelgebruiker is vaak met heel andere maatregelen gediend dan de visueel beperkte mens. En die combinatie komt toch ook veelvuldig voor. Toch is het creatief vermogen en de inleving groot als mensen maar het idee hebben er iets aan te kunnen doen.
Zo blijkt dan nu toch ook weer dat burgers een bepaald eigenaarschap moeten voelen voordat ze zich echt engageren. Pas als men daadwerkelijk kan meedenken en daar het effect ook van ziet is er een gevoel van betrokkenheid. En dan hoeft het ook bij lange na nog niet volmaakt te zijn.
Met dank aan de Fatima buurtgenoten die dit experiment mogelijk hebben gemaakt. En er zelf ook een beetje van stonden te kijken. Geen grote prater zijn is dus ook geen sta – in – weg.